Δημιουργία ανοιχτών χώρων παιχνιδιού στο αστικό περιβάλλον: Η περίπτωση του ‘pop up adventure play’


Δημοσιευμένα: Jul 27, 2019
Λέξεις-κλειδιά:
παιχνίδι προσχολική ηλικία χώρος παιχνιδιού αστικό περιβάλλον δημιουργικότητα
Μαρία Μπιρμπίλη (Maria Birbili)
http://orcid.org/0000-0002-5233-4761
Μαρία Παπανδρέου (Maria Papandreou)
http://orcid.org/0000-0003-0353-4182
Περίληψη

Τα μικρά παιδιά χρειάζονται ευκαιρίες και χώρους όπου μπορούν να παίξουν και να κινηθούν ελεύθερα και με ασφάλεια, να ασκήσουν την προδιάθεσή τους για διερεύνηση, να δημιουργήσουν φανταστικούς κόσμους, να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά. Καθώς σήμερα οι ευκαιρίες των παιδιών για πραγματικά ελεύθερο παιχνίδι στα αστικά κέντρα μειώνονται, μια καινούργια τάση στη δημιουργία χώρων παιχνιδιού φαίνεται να κερδίζει έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία. Πρόκειται για την ιδέα του pop up adventure play το οποίο με καθημερινά, φυσικά και συνθετικά υλικά, που δεν κοστίζουν ή κοστίζουν ελάχιστα, δίνει σε παιδιά όλων των ηλικιών την αυτονομία και τον έλεγχο του παιχνιδιού τους. Η φιλοσοφία του pop up adventure play δίνει ιδιαίτερη σημασία στο είδος των υλικών που παρέχουμε στα παιδιά και αναζητά χώρους οι οποίοι επιτρέπουν τις μεγάλες κινήσεις και τη συνεργατική δράση.

Στην παρούσα εργασία θα συζητήσουμε την εμπειρία και την αξιολόγηση μιας πειραματικής εφαρμογής pop up adventure play που υλοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το ακαδημαϊκό έτος 2015-2016, στο πλαίσιο της αλληλεπίδρασης δυο πανεπιστημιακών μαθημάτων. Στο τέλος διατυπώνουμε προτάσεις για το σχεδιασμό και την οργάνωση παρόμοιων δράσεων στο Ελληνικό αστικό περιβάλλον.

Λεπτομέρειες άρθρου
  • Ενότητα
  • ΘΕΜΑΤΙΚΗ IV Εισαγωγή καινοτομιών για αναβάθμιση του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος
Βιογραφικά Συγγραφέων
Μαρία Μπιρμπίλη (Maria Birbili), Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ΑΠΘ

Επ. καθηγήτρια, Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ΑΠΘ

Μαρία Παπανδρέου (Maria Papandreou), Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ΑΠΘ
Επ. καθηγήτρια, Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ΑΠΘ
Αναφορές
Γερμανός, Δ. (2004). Το παιχνίδι, μια άλλη προσέγγιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στο Π. Χατζηκαμάρη και Μ. Κοκκίδου (επιμ.), Το παιχνίδι στην εκπαιδευτική διαδικασία, σ. 64-76. Θεσσαλονίκη: University Studio Press.
Γερμανός, Δ. (2011). Ο χώρος ως παράγοντας αναβάθμισης του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος στο νηπιαγωγείο. Στο Κ. Χρυσαφίδης και Ρ. Σιβροπούλου (επιμ.), Αρχές και προοπτικές της προσχολικής εκπαίδευσης: Τιμητικός τόμος για την Ε. Κουτσουβάνου, σ. 23-44. Αθήνα: Κυριακίδης.
Κοντοπούλου, Μ. (2016). Ο κίνδυνος της αποφυγής του ρίσκου στο παιχνίδι. Στο Διάλογοι! Θεωρία και Πράξη στις Επιστήμες της Αγωγής και Εκπαίδευσης 2: 20-34.
Μπότσογλου, Κ. (2010). Υπαίθριοι χώροι παιχνιδιού και παιδί. Ποιότητα, ασφάλεια, παιδαγωγικές εφαρμογές. Αθήνα: Gutenberg.
Atmakur-Javdekar, S. (2016). Childrens’ play in urban areas. Στο B. Evans, J. Horton και T. Skelton (επιμ.), Play and Recreation, Health and Wellbeing, σ. 109-133. Σιγκαπούρη: Springer.
Beunderman, J. (2010). People make play. The impact of staffed play provision on children, families and communities. Λονδίνο: National Children’s Bureau.
Clements, R. (2004). An investigation of the status of outdoor play. Στο Contemporary Issues in Early Childhood 5(1): 68-80.
Ginsburg, K. R. (2007). The importance of play in promoting healthy child development and maintaining strong parent-child bonds. Στο Pediatrics 119(1). Διαθέσιμο στο: http://pediatrics.aappublications.org/content/119/1/182.full. (Ανακτήθηκε: 19/6/2017).
Goodenough. E. (2003). Secret spaces of childhood. Michigan, MI: University of Michigan Press.
Gray P. (2013). The play deficit. Διαθέσιμο στο: https://aeon.co/essays/children-today-are-suffering-a-severe-deficit-of-play. (Ανακτήθηκε: 19/6/2017).
Hart, R. (2002). Containing children: Some lessons on planning for play from New York City. Στο Environment and Urbanization 14(2): 135–148.
Jackson, C. (2017). Activating empty spaces: Public realm through the lens of urban design. Διαθέσιμο στο: http://www.iedcevents.org/Downloads/Conferences/leadership_17/jackson.pdf. (Ανακτήθηκε: 15/6/2017).
Kyttä. M. (2004). The extent of children’s independent mobility and the number of actualized affordances as criteria for child-friendly environments. Στο Journal of Environmental Psychology 24(2): 179-198.
Lester, S. και Russell, W. (2008). Play for a charge: play, policy and practice: a review of contemporary perspectives: Summary report. London: Play England by the National Children’s Bureau. Διαθέσιμο στο: http://www.playengland.org.uk/media/120519/play-for-a-change-summary.pdf. (Ανακτήθηκε: 15/6/2017).
Nicholson, S. (1971). How NOT to cheat children – The theory of loose parts. Στο Landscape Architecture 62: 30-34.
Play and Playground Encyclopedia, (2012). Pop-Up Adventure Play. Διαθέσιμο στο: https://pgpedia.com/p/pop-adventure-play. (Ανακτήθηκε: 20/6/2017).
Play Scotland (χ.η.). Information on playwork. Διαθέσιμο στο: http://www.playscotland.org/what-is-play-playwork/information-on-playwork/. (Ανακτήθηκε: 20/6/2017).
Ποζουκίδου, Γ., Σοπέογλου, Ε. και Τσιούμα, Β. (2006). Αστικά κενά: Παραδείγματα και εμπειρίες από τις αμερικάνικες πόλεις. Στο Αρχιτέκτονες 55(Β): 64-68.
Pop-Up Adventure Play (2012). Our approach. Διαθέσιμο στο: http://www.popupadventureplay.org/. (Ανακτήθηκε: 19/6/2017).
Sandseter, E. B. H. (2013). Early childhood education and care practitioners’ perceptions of children’s risky play: examining the influence of personality and gender. Στο Early Child Development and Care 184(3): 434-449.
Shackell, A., Butler, N., Doyle, P. και Ball, D. (2008). Design for Play: A guide to creating successful play spaces. Διαθέσιμο στο: http://www.playengland.org.uk/media/70684/design-for-play.pdf. (Ανακτήθηκε: 15/6/2017).
United Nations (2014). World’s population increasingly urban with more than half living in urban areas. Διαθέσιμο στο: http://www.un.org/en/development/desa/news/population/world-urbanization-prospects-2014.html. (Ανακτήθηκε: 20/6/2017).