Child Play City


Published: Jul 27, 2019
Keywords:
child childhood play city urban space
Μυρτώ Θανάση (Myrto Thanasi)
Μαρία-Ιωάννα Φορούλη (Maria-Ioanna Forouli)
Abstract

The paper attempts to negotiate the urban space under new conditions. The concept of space was redefined in terms of the dialectical relationship between environment – person, while the city is emerging as a complex system of relationships and interactions where possibilities get their own imaginary and real space. Child and play as potentialmovements meet or mix, searching to restore their relationship with the city space.

The research starts from childhood, as the most spontaneous and creative phase of human existence, as a move from a state of equilibrium to a next, from the I to theother, and at the same time, from the position of children in the city. By presenting data from the developmental and social sciences, we sought out the relationship which children are able to develop with the space, but also the quality of space that can satisfy this relationship.

The unprompted play, in its essence, as a gesture to the other and as an action that redefines space, comes to fill the child's lost relationship with the city, as it seeks opportunities to express itself and converse with reality, in the midst of its play.

Article Details
  • Section
  • THEMATIC FIELD ΙΙ & ΙΙΙ The multimodal intersection of urban and educational spaces & The city as a learning environment
References
Arendt, H. (1986). Η ανθρώπινη κατάσταση. Επιμ. Π. Κονδύλης. Μτφρ. Σ. Ροζάνης και Γ. Λυκιαρδόπουλος. Αθήνα: Γνώση.
Hertzberger, H. (2002). Μαθήματα για σπουδαστές της Αρχιτεκτονικής. Επιμ. Α. Πεχλιβανίδου. Μτφρ. Τ. Τσοχαντάρη. Αθήνα: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Ε.Μ.Π.
Lefebvre, H. (1968). ∆ικαίωμα στην Πόλη. Επιμ. ∆. ∆ημόπουλος. Μτφρ. Π. Τουρνικιώτης. Αθήνα: Κουκκίδα.
Mesmin, G. (1978). Το παιδί, η αρχιτεκτονική και ο χώρος. Μτφρ. Π. Πεντελικός. Αθήνα: Μνήμη.
Piaget, J. (1979). Ψυχολογία και Παιδαγωγική. Επιμ. Τ. Ανθουλιάς. Αθήνα: Νέα Σύνορα Α.Α. Λιβάνη.
Rodari, G. (2003). Γραμματική της Φαντασίας. Επιμ. Χ. Αυγουστιάνου. Μτφρ. Γ. Κασαπίδης. Αθήνα: Μεταίχμιο.
Wallon, Η. (1984). Η ψυχική ανάπτυξη του παιδιού. Αθήνα: Γλάρος.
Βουτσινά, Λ. (2009). In-lusio. ∆ιάλεξη. Αθήνα: Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.
Γαβρήλου, Ε. και Μπουρδάκη, Β. (2003). Cube 2-Hypercube. Η νοηματική ανασυγκρότηση του Χώρου: Ο επαναπροσδιορισμός των ‘αρχιτεκτονικών σταθερών’ και των πρωταρχικών δομών ‘σωματικής εμπειρίας’. Στο Αειχώρος 2(1): 130-145.
Γαλάνη, Β. (2011). Πόλη και παιδί: διερεύνηση των παραμέτρων επιλογής του τόπου παιχνιδιού στο δημόσιο υπαίθριο χώρο της πόλης. ∆ιδακτορική ∆ιατριβή. Βόλος: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης.
Γερμανός, ∆. (1998). Χώρος και διαδικασίες αγωγής, Η παιδαγωγική ποιότητα του χώρου. Αθήνα: Gutenberg.
Γερμανός, ∆. (2004). Το Παιχνίδι, μια άλλη προσέγγιση της Εκπαιδευτικής ∆ιαδικασίας. Στο Μ. Κοκκίδου και Π. Χατζηκαμάρη (επιμ.), Το Παιχνίδι στην Εκπαιδευτική ∆ιαδικασία. Θεσσαλονίκη: University Studio Press.
Γκουμοπούλου, Γ. (2007). Ελεύθεροι χώροι πρασίνου στην πόλη. Η περίπτωση των παιχνιδότοπων. Στο Monumenta, 1. ∆ιαθέσιμο στο: http://www.monumenta.org. (Ανακτήθηκε: 1/12/2013 ).
∆εμοπούλου, ∆. (2008). Το παιχνίδι στα βρέφη και στα νήπια. Εξέλιξη και τεχνογνωσία του παιχνιδιού στον Ελληνικό χώρο, ιδιαίτερα στο δέυτερο μισό του 20ου αιών. Θεσσαλονίκη: Μεταπτυχιακή ∆ιατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
∆ρακάκη, Μ. (2013). Η πόλη, ο ρόλος της γειτονιάς και το παιδί σήμερα. ∆ιαθέσιμο στο: http://www.citybranding.gr. (Ανακτήθηκε: 1/12/2013).
Καίσαρη, Β. (2009). Η τέλεση του χώρου μέσω της θεατρικότητας και του παιχνιδιού: ∆ιαβατήριο στην ταυτότητα και την ετερότητα. Στο Αειχώρος 12: 112-129.
Κατσαβουνίδου, Γ. (χ.χ.). Φωτογραφίζω τη γειτονιά μου: Η εικόνα της πόλης στα παιδιά μέσης σχολικής ηλικίας. ∆ιαθέσιμο στο: http://heraclitus.uth.gr. (Ανακτήθηκε: 1/12/2013 ).
Κατσαρού, Σ. (2010). Η ανισορροπία των αισθήσεων ως πολιτισμικό γνώρισμα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών: Προεκτάσεις στην αρχιτεκτονική και το χώρο. Ερευνητική Εργασία. Βόλος: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.
Κατσουρού, Ε. και Σέρφα, Κ. (2012). Τα παιδία παίζει, ο αρχιτέκτονας σχεδιάζει. Η παιδική φαντασία αναδιατυπώνει το χώρο. ∆ιάλεξη. Αθήνα: Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.
Μάκας, Α. και Μιχαηλίδου, ∆. (2013). Κοινωνικές Ομάδες και ∆ημόσιος Χώρος. ∆ιάλεξη. Ξάνθη: Πανεπιστήμιο Θράκης, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.
Μακρυνιώτη, ∆. (επιμ.) (2003). Κόσμοι της παιδικής ηλικίας. Αθήνα: Εταιρία Μελέτης Επιστημών του Ανθρώπου, Νήσος.
Μηλιά – Αργείτη, Α. (2012). Ο Homo Ludens από τη νεωτερική στη σύγχρονη πόλη. Ερευνητική Εργασία. Πάτρα: Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.
Πανταζή, Α. (2013). Τζιάνι Ροντάρι: Από ποιο ύψος θα κοιτάξεις τον κόσμο; Στο Storie Umane. Διαθέσιμο στο: http://www.storieumane.gr. (Ανακτήθηκε: 1/12/2013).
Πολυχρονιάδη, Κ. (2006). Κοινωνικές ομάδες και ∆ημόσιος χώρος. Στο Σ. Σταυρίδης (επιμ.), Μνήμη και Εμπειρία του χώρου. Αθήνα: Αλεξάνδρεια.
Σαμαρτζής, Π. και Παναγιωτάτου, Ε. (2012). Συμμετοχική επικοινωνία και τοπική ανάπτυξη, ∆ιαμορφώνοντας προοπτικές ανάπτυξης σε περίοδο κρίσης, Ένα πείραμα στον πρώην ∆ήμο Αυλώνας Νομού Ευβοίας. Αθήνα: Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Τομέας Πολεοδομίας και Χωροταξίας, εργαστήριο σχεδιαστικής μεθοδολογίας και ρύθμισης χώρου.
Τερζόγλου, Ι. (1987). Ο χαρακτήρας των υπαίθριων κοινόχρηστων χώρων. Αθήνα: ∆ιδακτικές σημειώσεις Ε.Μ.Π.
Τσουκαλά, Κ. (1998). Τάσεις στη σχολική αρχιτεκτονική. Από την παιδοκεντρική λειτουργικότητα στη μεταμοντέρνα προσέγγιση. Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής.
Τσουκαλά, Κ. (2006). Παιδική αστική εντοπία. Αθήνα:Τυπωθήτω.
Blades, Μ. και Spencer, C. (2006). Children and Their Environments: learning, using and designing places. Cambridge: Cambridge University Press.
Caillois, R. (1961). Man, Play and Games. Urbana and Chicago: University of Illinois Press.
Certeau, M. de (1984). The practice of everyday life. Berkley και Los Angeles, California: University of California press.
Chiesi, L. (2011). Il doppio spazio dell'architettura. Ricerca sociologica e progettazione. Napoli: Liguori.
Forni, E. (2002). La città di Batman: bambini, conflitti, sicurezza urbana. Torino: Bollati Boringhieri.
Huizinga, J. (1949[1944]). Homo Ludens. London, Boston και Henley: Routledge and Kegan Paul Ltd.
Jones, O. (2000). Melting geography: Purity, disorder, childhood and space. Στο S.L. Holloway and G. Valentine (επιμ.) (2000), Children’s Geographies: Playing, Living, Learning. London: Routledge.
Moore, G. T. (1987). Physical environment and cognitive development in childcare centers. New York: Plenum Press.
Paba, G. και Pecoriello, A. (2006). La citta bambina: esperienze di progettazione partecipata nelle scuole. Signa: Massodelle Fate.
Paba, G. (2009). Bambini, donne, migranti e altri animali. Come cambiano le citta. Στο Il Barrito del Mammut, Magazine of Territorial Centre of Scampia 2(3). ∆ιαθέσιμο στο: http://mammutnapoli.blogspot.gr. (Ανακτήθηκε: 1/12/2013 ).
Pecoriello, A. (2002). La citta in gioco. Prospettive di ricercaaperte dal riconoscimento del bambino come attorenella trasformazione del la città. Μεταπτυχιακή Εργασία. Φλωρεντία: Università di Firenze, Pianificazione urbana territoriale e ambientale.
Pecoriello, A. L. (2007). Spazi di gioco e autocostruzione. Στο D. Poli (επιμ.), Il bambino educatore. Progettare con i bambini per migliorare la qualità urbana. Firenze: Alinea.
Petrucci, V. (χ.χ.). Giochiamo a fare città, le bambine e i bambini per la progettazione dello spazio pubblico. ∆ιδακτορική ∆ιατριβή. Ρώμη: Università degli studi di RomaTre.
Piaget, J. (1954). The Construction of Reality in the Child, the Elaboration of the Universe. New York: Basic Books.
Pinzello, I. και Quartarone, C. (επιμ.) (2005). La città e i bambini: per un laboratorio di pianificazione e progettazione urbana. Palermo: Palumbo.
Tonucci, F. (1998). La citta dei bambini: un modo nuovo di pensare la citta. Roma and Bari: Laterza.
Toureh Y. Z. (1979). Guide pour l'étude et l'utilisation en pédagogie des activités ludiques. Στο UNESCO (επιμ.) (1979), L’enfant et le jeu. Paris: Unesco, coll. Etudes et documents de l’ education.
Winnicott, D. W. (2005). Playing and Reality. London και New York: Routledge.