ΔΕΠ-Υ: Αίτια και συμπτώματα

Περίληψη

Η παρούσα θεωρητική εργασία πραγματεύεται την έννοια της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-ΔΕΠΥ) Στόχος της είναι να πληροφορήσει σχετικά με το πώς προκαλείται και πως αντανακλάται η συνηθέστερη ψυχική διαταραχή των παιδιών.

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητα είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή με κεντρικά χαρακτηριστικά την απροσεξία, την υπερκινητικότητα και την παρορμητικότητα, τα οποία δεν είναι σύμφωνα με το αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού. Αποτελεί μια από τις πιο συχνές διαταραχές στη παιδική ηλικία αλλά είναι αισθητή από την βρεφική μέχρι και την ενηλικίωση.

Η αιτιολογία της ΔΕΠ-Υ συμπεριλαμβάνει την αλληλεπίδραση πολλών διαφορετικών παραγόντων όπως οι βιολογικοί , οι περιβαλλοντικοί και οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες. Σύμφωνα με μελέτες, καταδεικνύεται ότι το 75% των συμπτωμάτων της ΔΕΠ-Υ οφείλονται σε γενετικούς παράγοντες και στην κληρονομικότητα. Ακόμα έρευνες έχουν δείξει ότι ο εγκέφαλος των παιδιών με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζει διαφορές από εκείνων των συνομηλίκων τους στη δομή, στο μεταβολισμό και στη λειτουργία συγκεκριμένων περιοχών. Ακόμα η πρόωρη γέννηση, το κάπνισμα, η χρήση αλκοόλ και το υπερβολικό στρες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ο εγκεφαλικός τραυματισμός ή η έκθεση σε τοξικές ουσίες μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της ΔΕΠΥ.

Συνεχίζοντας, τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ χωρίζονται σε δύο διακριτές ομάδες: τα πρωτογενή και τα δευτερογενή Η πρώτη κατηγορία αφορά την έντονη κινητική δραστηριότητα (υπερκινητικότητα), την αδυναμία συγκέντρωσης και προσοχής (απροσεξία) και την παρορμητικότητα ενώ τα δευτερογενή είναι τα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται όταν το περιβάλλον αλληλεπιδρά με το παιδί (π.χ. κρίσεις θυμού, αντικοινωνική συμπεριφορά). Είναι σημαντικό τα συμπτώματα να έχουν επιμείνει για τουλάχιστον 6 μήνες.

Εν κατακλείδι, η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ στα παιδιά κάθε ηλικίας μπορεί να γίνει εξονυχιστικά και πολύ προσεκτικά παρατηρώντας τα συμπτώματα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ώστε να καταλήγουμε σε ασφαλή συμπεράσματα που θα αποτελέσουν την  βάση της βελτίωσης του παιδιού στη μαθησιακή του πορεία και δεν θα υπάρχει περιθώριο λάθους ή σύγχυσης με περιπτώσεις που είτε δεν κατατάσσονται σε αυτή την κατηγορία είτε αποτελούν φυσιολογικές αντιδράσεις.