Ο νέος Νόμος για τα Α.Ε.Ι.: Διεθνοποίηση και Αξιολόγηση, οι κύριες αλλαγές στο Πανεπιστήμιο

Abstract

Ένας νέος Νόμος για τη λειτουργία των Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης ψηφίσθηκε το 2011 στην Ελλάδα και ένας νέος διάλογος ξεκίνησε.  Το πρόγραμμα μεταρρύθμισης του ελληνικού Πανεπιστημίου παρατίθεται στο Νόμο 4009/2011.  Ορισμένοι θεωρούν αυτήν τη νομοθεσία ως ένα πολλά υποσχόμενο πλαίσιο, πάνω στο οποίο αλλαγές που επιδιώκονταν από καιρό για τα ελληνικά Πανεπιστήμια τελικά θα πραγματοποιηθούν.  Άλλοι, φαίνεται να θέτουν υπό αμφισβήτηση τις νέες νομοθετικές προσεγγίσεις, βασιζόμενοι στο ότι ο Νόμος παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα, που αποσυνθέτουν το Πανεπιστημιακό σύστημα που έχει υπηρετήσει καλά την Ελλάδα για πολλά χρόνια από το 1982 και που φέρνει επιδείνωση σε πρότυπα, διοικητικό χάος, προβλήματα στη διδασκαλία και έντονες αντιπαραθέσεις μέσα στους κόλπους των Πανεπιστημίων.  Ανατρέχοντας σε γραπτές πηγές επικεντρώθηκα στο πως μετασχηματίζεται η έννοια της δημοκρατίας με άξονα το νέο Νόμο, δίνοντας το προβάδισμα στο Πανεπιστήμιο της διοικητικής αποτελεσματικότητας, όπου δείκτες αξιολόγησης και αποδοτικότητας αναδεικνύονται στην κορυφή του προφίλ ενός επιτυχημένου Πανεπιστημίου και στο πως η διεθνοποίηση και η παγκοσμιοποίηση επιφέρουν την αξιολόγηση σε προγράμματα σπουδών και ανθρώπινο δυναμικό.  Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η υψηλή ποιότητα των δημόσιων Πανεπιστημίων παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος των κοινωνιών με υψηλό εισόδημα.  Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η προηγούμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου Πανεπιστημίου κατάφερε πέρα από κάθε ελπίδα την επέκταση της μαζικής Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ακόμη και στα χαμηλότερα εισοδήματα και την εργατική τάξη.  Το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό.  Τα ελληνικά Πανεπιστήμια εισέρχονται σε μια νέα εποχή της εκπαιδευτικής ιστορίας, που στοχεύει να δώσει στους φοιτητές μια θέση στην αγορά εργασίας, γεγονός που θα τους επιτρέψει να εξασκήσουν τις γνώσεις και τα μαθησιακά αποτελέσματα, έτσι ώστε οι απόφοιτοι να γνωρίζουν και να είναι ικανοί να το καταφέρουν.