Διαδικτυακά “Φτερουγίσματα” στο σχολείο της γνώσης και δεξιότητας

Abstract

Το σχολείο της ύστερης νεωτερικότητας στον ελλαδικό εκπαιδευτικό χώρο είναι κατά βάση
παραδοσιακό. Η διδασκαλία βασίζεται ακόμα στην κιμωλία, στον πίνακα, στο χαρτί και το
μολύβι. Η προσέγγιση μιας ραγδαίως αυξανόμενης γνώσης πραγματοποιείται ακόμα με τη
λογοκοπία του δασκάλου και το ένα σχολικό εγχειρίδιο για όλη την ελληνική επικράτεια. Τα
πρώτα βήματα προσέγγισης της γνώσης με εναλλακτικές μεθόδους και τη χρήση των Νέων
Τεχνολογιών (Ν.Τ) γίνονται με αργό ρυθμό τη στιγμή που όλο και πληθαίνουν οι επικριτές
(UNESCO, 1999) σε διεθνές επίπεδο κατηγορώντας τα σχολεία «για συντηρητισμό και για
προσφυγή σε ανεπίκαιρες μεθόδους μετάδοσης απαρχαιωμένων γνώσεων…».