«Συμπεριλαμβάνοντας» το δυσλεξικό παιδί στο σχολείο: Εναρμονίζοντας τις σύγχρονες συμπεριληπτικές κατευθύνσεις στην εκπαιδευτική πρακτική

Περίληψη

Κατά τα παρελθοντικά έτη η δυσλεξία στο εκπαιδευτικό συγκείμενο, ακολουθώντας τα εννοιολογικά πρότυπα της ιατρικής επιστημολογίας, περιγράφηκε μέσα από μονοδιάστατες αιτιοκρατικές μεταβλητές και εξισώθηκε με μονοπαραγοντικές προσεγγίσεις, οι οποίες αφενός της προσέδωσαν αρνητικό περιεχόμενο και αφετέρου επικέντρωσαν το εύρος των παρεμβάσεων στην ιατρική διαμεσολάβηση. Εντούτοις, σήμερα οι ψυχοπαιδαγωγικές περιγραφικές προσεγγίσεις αναγνωρίζουν τη δυσλεξία ως πολυπαραγοντικό φαινόμενο μη αιτιακού χαρακτήρα για την υπέρβαση του οποίου καθίσταται αναγκαία η διδακτική διαμεσολάβηση. Ως εκ τούτου, η συγκεκριμένη μελέτη επιχειρεί διαμέσου της κριτικής επισκόπησης της σχετικής βιβλιογραφίας να διερευνήσει και να παρουσιάσει εκείνες τις πρακτικές, οι οποίες δύνανται μέσα από τη συμπεριληπτική αξιολογία τους να συμβάλλουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στην ενίσχυση του γνωστικού και κοινωνικο-συναισθηματικού ρεπερτορίου του παιδιού με δυσλεξία, αμβλύνοντας παράλληλα πιέσεις κοινωνικού και ακαδημαϊκού αποκλεισμού. Υποστηρίζεται συμπερασματικά πως μέσω των συμπεριληπτικών πρακτικών θα μπορέσουν όχι μόνο να αντισταθμιστούν τα κοινωνικο-γνωστικά ελλείμματα του παιδιού με δυσλεξία αλλά και να ενθαρρυνθεί το όραμα ενός κοινωνικά δίκαιου, ευπρόσδεκτου και φιλικού σχολείου.